Kamienne kręgi

Po wczesnym śniadaniu w Bird Safari Camp pędzimy do miasta na pierwszy prom, aby przeprawić się na północ. W okolicach Wassu odwiedzamy miejsce, gdzie od tysięcy lat można podziwiać tajemnicze kamienne kręgi. Popołudnie to już przeprawa graniczna do Senegalu i kilka godzin setek kilometrów w kierunku oceanu do doliny rzeki Saloum.

Pobudka skoro świt, a w zasadzie to budzą nas odgłosy ptaków co jest zresztą bardzo przyjemne

Krótki spacer na pomost, aby choć jeszcze przez chwilę pobyć z tą przyrodą sam na sam

Na śniadanie omlet z limetką, pieczywo z dżemem i na drogę kiść bananów

Z Janjanbureh jedziemy na północ, więc musimy skorzystać z promu, który kursuje tutaj codziennie i odbija z każdego z brzegów jak tylko pokład się zapełni.

Wiele ludzi czeka już na pierwszą przeprawę jaka będzie możliwa tego dnia

Stajemy w kolejce jako pierwsi, a za nami powoli ustawiają się kolejne auta

Wszyscy krzątają się po ulicach i miasto z pierwszym sygnałem przypłynięcia promu budzi się do życia

Nasze auto i dwie białe głowy wzbudzają prawdziwe zainteresowanie wśród okolicznych mieszkańców

Prawdziwy dowód na to, że Afryka jest pełna kolorów

Szybko nawiązujemy krótkie znajomości i pokazujemy na aucie mapę naszej trasy i miejsce, z którego pochodzimy

Samo pokonanie rzeki trwa bardzo sprawnie i na drugim brzegu jesteśmy błyskawicznie. Były drobne problemy z wjechaniem i zjechaniem z promu, bo nasze niskie auto wadziło zderzakami przy najazdach, ale niczego nie udało się uszkodzić. Za 10zł byliśmy już mobilni na północy Gambii.

Z miasta mieliśmy jakieś 20km do wioski Wassu znanej z obecności na jej obrzeżach kamiennych kręgów, których budowniczych jak dotąd nie udało się zidentyfikować tak samo jak i funkcji jakie miały pełnić. Wassu słynie również z ogromnego targu jaki odbywa się tutaj w każdy poniedziałek, a na którym zjawiają się kupcy z odległych terenów Gambii i Senegalu.

Z głównej drogi, dzięki czytelnym znakom, bardzo łatwo trafić pod mury stanowiska archeologicznego Wassu

Jest to miejsce rzadko odwiedzane przez turystów, większość wybiera wizytę w pobliskim Kuntaur i rejsy po Parku Narodowym Rzeki Gambia

Po przestąpieniu murów, starszy jegomość zaprasza nas do muzeum i inkasuje opłatę w wysokości 5zł za osobę, taka jest kolejność odwiedzin

Muzeum mieści się w okrągłej chatce pokrytej blachą falistą, w której centrum przeniesiony jest jeden z kamiennych bloków

Całe miejsce wpisane jest na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, a muzeum jest przez UNESCO sfinansowane

Wbrew pozorom warto zajrzeć tutaj i poczytać o historii tego miejsca, a szczególnie zaznajomić się z tym co mówią lokalne legendy

Jest tu kilka gablot ze znalezionymi podczas wykopalisk miedzianymi ozdobami, elementami broni i innych przedmiotów

Materiał zebrany na przełomie 1964-65 roku przez angielsko-gambijską Ekspedycję Badania Kamiennych Kręgów

Na jednej z plansz znajdziemy powiązania kamieni z takimi miejscami jak Carnac (Francja), Stonehenge (Anglia) czy Carrigagulla (Irlandia)

To zastanawiające jak te budowle mają tyle wspólnego mimo tak wielkiej odległości jaka je dzieli

Po wizycie w muzeum ruszamy w plener. Na terenie całego obiektu odnajdziemy kilkanaście kamiennych kręgów, których ustawienie datuje się na VII wiek n.e. Są to najstarsze budowle megalityczne w Afryce subsaharyjskiej i nie prowadzi się tutaj już prac archeologicznych.

Zbliżając się do tych tajemniczych konstrukcji odczuwa się jaką magię tego miejsca

Nie prowadzi się tutaj prac konserwatorskich, a wiele kamieni upada i łamie się i niszczy urok tego terenu

Kręgi składają się z 10 do 25 laterytowych kamieni, czyli osadowej skały złożonej głównie z tlenków żelaza i glinu

Każdy taki blok może dochodzić do wagi nawet dziesięciu ton

Czerpiemy energię

Jeden z ostatnich kręgów na ścieżce zwiedzania

Masywne drzewo wyrosło prawie w samym centrum otoczone kamieniami

Cały teren jest ogrodzony, aby m.in. zwierzęta hodowlane nie wyrządzały tutaj niepożądanych szkód

Rzut oka na pastwisko sąsiadujące z obiektem, w oddali zabudowania wioski Wassu

Do dzisiaj nikt nie potrafi odpowiedzieć na pytanie jak ustawiono te potężne skalne głazy

Jeden z mieszkańców, który upodobał sobie cień pod kamieniami

Wielu naukowców wskazuje na związek megalitów z obserwacjami nieba, być może istniał tutaj afrykański oddział badania kosmosu

Monika również koncentruje energię

Wysokość słupów waha się od 1 do 2,5 metra

Kamienie zostały ustawione bez użycia zaprawy i tylko częściowo obrobione

Po kilkudziesięciu minutach opuszczamy to bardzo ciekawe i tajemnicze miejsce

Przy małym straganie tego same człowieka, który zajmuje się kasą, muzeum i całym obiektem, kupujemy wachlarze z liści palmowych

Z Wassu mieliśmy kierować się do Farafenni, gdzie planowaliśmy przekroczyć granicę i wjechać do Senegalu. Zmieniamy plany w ostatniej chwili i przy jednym z posterunków pytamy o małe przejście graniczne Maka Goui. Policjant kieruje nas na piaszczystą ścieżkę prowadzącą do małej wioski. Nasze auto znowu pokonuje trudne odcinki gambijskich bezdroży.

Jedziemy niecałą godzinę czasu jedyną drogą jaką mamy przed oczami, po minięciu kilku wiosek tracimy już pewność czy trafimy na przejście graniczne. W końcu jednak znajdujemy budkę celnika i zaczynają się formalności związane z wjazdem do Senegalu. Przejście graniczne jest rzadko odwiedzane przez zagranicznych turystów, a celnik był bardzo uczciwy i przyjazny. Bardzo szybko zostaliśmy obsłużeni bez żadnych "podchodów" o łapówkę i z pozwoleniem poruszania się autem po Senegalu wypisanym na 10dni, co z reguły jest niechętnie wystawiane przez urzędników.

Jednak dalej byliśmy na pustkowiu, a od asfaltu drogi N1 w Senegalu dzielił nas dystans około 30km w linii prostej. Znowu przyszedł nam na pomoc celnik i dodał nam do auta osobę, która chciała się dostać do pobliskiego miasta Koumpenntoum i znała sieć tutejszych polnych dróg. Tak oto szczęśliwie dostaliśmy się na senegalski asfalt trasy N1.

Senne miasteczko jakich wiele na ruchliwej trasie wschód-zachód prowadzącej od Dakaru aż po granice z Mali w miasteczku Kidira

W Koumpenntoum nasz autostopowicz poleca nam dobrą restaurację wszak już wybijała pora obiadowa

Posileni ruszamy w kierunku Koalack, przed nami 170km ciągłej jazdy w palącym słońcu bez klimatyzacji. W Koalack chcemy zatankować i czeka nas kolejne 150km do miejscowości Palmarin nad oceanem, gdzie poszukamy noclegu. Spoglądając na zegarki wiemy, że nie uda nam się dotrzeć do celu przed zachodem słońca.

Na drodze N1 spotykamy ogromny kontyngent francuskich sił zbrojnych w kierunku Mali, ponad 20min ciągłej mijanki z wozami opancerzonymi

Obrzeża Koalack i już późne popołudnie, czas powrotów ze szkoły

Słodki akcent na stacji benzynowej, osładzamy sobie kolejną część drogi

Grubo po 22-giej docieramy do delty ujścia rzeki Saloum, którą zamieszkują przedstawiciele plemienia Sererów. Zupełnie przypadkowo trafiliśmy na kemping Djidjack, prowadzony przez sympatycznego starszego Francuza. Mocno zmęczeni decydujemy się na nocleg w domku bungalow i małą kolację przygotowaną w działającej jeszcze o tej porze restauracji.

Po tak wyczerpującym dniu za kółkiem marzyliśmy tylko o odpoczynku

Zasypiamy od razu po przyłożeniu głowy do poduszki